Aankomst

Andreas liep licht hijgend de grotten uit die hem door de hele berg heen hadden geleid. Hij was een paar tellen compleet verblind door het relatief felle licht van de zon nu hij weer gewoon in het daglicht stond. Het was een flinke tocht geweest waarbij hij een paar keer bijna in vallen van het verzet was gelopen die hem met gemak het leven hadden kunnen beroven. Toch had Andreas het waard gevonden om hier minstens één keer te komen, de laatste plek op Semarin waar hij nog niet geweest was, op misschien het Paleis van de Koning na, maar het was zelfmoord als je daar binnen rond wou dolen en verkennen. Andreas keek even rond, van deze plek kon je het kamp van het verzet niet zien, maar hij wist zeker dat hij goed zat en dat het daadwerkelijke kampement niet veel verder kon liggen. Andreas wist echter nu al dat hij niet lang ging blijven, dat zou te veel risico leveren aan zijn kant. Althans, daar ging hij van uit, maar eigenlijk ging Andreas altijd van zo'n beetje het slechtste scenario uit, dan kon het ten minste niet veel slechter uit vallen dan gepland en was je altijd voorbereid, het kon dan eigenlijk alleen maar beter worden. Andreas trok zijn tas en mantel goed en liep nog even rond terwijl hij de plek in zich op nam, zichzelf er van verzekerend dat hij de weg terug later ook nog terug zou kunnen vinden, zelfs als hij in haast moest vertrekken. Hij had een paar passen van de grot weg gedaan, grind onder zijn voeten knerpend en had zich toen omgedraaid om het aanzicht in zich op te nemen, maar nog voor hij hier echt mee klaar was hoorde hij achter zich grind knerpen, het soort dat alleen om de grot heen lag en waarvan Andreas zich veel te laat besefte dat het als soort alarm-mechanisme werkte. Andreas draaide zich langzaam om ondanks het gevoel dat hij snel weg moest rennen en dat hij een zwaard vlak achter zich had, puur omdat hij zijn nieuwsgierigheid toch niet kon bedwingen en ten minste wou weten wie achter hem stond

Ze volgden hem eigenlijk al de hele dag. De vreemde man die door de grotten dwaalde. Catelijne had zelf opdracht gegeven om hem te vangen. Niemand kon ongestraft de grotten betreden. Als ze iedereen zomaar door lieten lopen dan zou het hele verzetskamp binnenkort opgerold zijn. Het was een te groot risico om een buitenstaander zomaar door de grotten te laten dwalen en na een hele dag volgen hadden ze hem eindelijk waar ze hem hebben wilde. Op een plek die de verzetstrijders in het voordeel was en waar de man geen schijn van kans zou kunnen hebben. Eén van de mannen, goed verscholen en gecamoufleerd, keek opzij naar de man die zich naast hem bevond. ‘Ga Odium halen,’ sprak hij zonder geluid. Het knerpen van het grind was het teken waarop iedereen had gewacht. De jongeman was in een hinderlaag gelopen. Het begon met één man die tevoorschijn was gesprongen en met getrokken zwaard achter de jongeman stond. Maar als snel volgde er meer mannen en vrouwen, elk met wapens in de aanslag. ‘Je kunt geen kant meer op. Het was geen verstandige beslissing van je geweest om je hier te wagen,’ zei de man die als eerste zijn veilige schuilplaats had verlaten. De man was groot en had een dreigend voorkomen. Littekens op zijn gezicht wezen op een ervaren strijder. Hij had een dikke bos zwart rossig haar en borstelige wenkbrauwen. Eigenlijk helemaal niet zo’n knappe vent. Maar als strijder hoefde dat ook niet. Ondanks dat hij zijn zwaard kundig vasthield was het eelt op zijn handen een duidelijk teken dat de niet zijn leven lang voor de strijd geleefd had. Elk van de mensen die de jongeman omsingeld hadden had wel iets over zich heen dat erop wees dan geen van hen er vrijwillig voor had gekozen de wapens op te pakken.

Lang staarde Catelijne’s smaragdgroene ogen naar het flakkerende vuur van het kaarsje op de houten tafel. De lange schede met daarin haar duozwaarden hing in een rechte lijn langs haar heup terwijl ze een beetje onderuitgezakt op de houten stoel zat. Het was moeilijk om mensen gemotiveerd te houden als je net te horen had gekregen dat de laatste voedselvoorraden die ze ontzettend hard nodig hadden, bedorven waren. Ook voor jezelf was het niet zulk opkikker nieuws. Zij moest nu een oplossing bedenken, zij was verantwoordelijk voor al deze mensen. Ze konden niet zomaar voedsel van mensen stelen. En het was te riskant om nu de voedselvoorraden van het paleis te plunderen. Niet vlak na de laatste aanval. Ze waren nu nog te alert en dat zou alleen maar meer manschappen kosten dan Catelijne kon verliezen. Het leek een onoplosbaar probleem waar ze in verstrengeld was. Daarom was het bericht van de man die binnen kwam stormen meer dan welkom. Het betekende wat afleiding voor Catelijne. Ze keek de man vragend aan. Hij was nog jong net als zij. Had dit nog niet mee moeten maken…net als zij. Toen de jongeman vertelde dat ze de man te pakken hadden waar ze al de hele tijd in de grotten achteraan zaten, sprong Catelijne op. Zonder ook maar een woord te zeggen stormde ze naar buiten, greep in het voorbijgaan haar donkerblauwe mantel en sloeg die om waarna ze behendig op de rug van Devillian sprong. Ze liet de mustang al steigerend omdraaien en drukte haar kuiten in zijn zij zodat hij er in volle galop vandoor ging.
Onder het rijden trok Catelijne de kap van haar mantel ver over haar ogen zodat enkel een schaduw eronder nog zichtbaar was en een diepe zwarte duisternis toonde daar waar haar ogen behoorde te zitten.

Eenmaal aangekomen bij de plek waar de man omsingeld was, hield Catelijne Devillian een beetje in. De strijders weken uiteen voor haar zodat ze door kon rijden tot net voor de man. Al vanaf de rug van Devillian kon Catelijne zien hoe jong hij wel niet was. Dat voelde als een steek in haar hart. Voor iemand die haar nog nooit had gezien leek Catelijne met haar mantel om meer op een man dan een vrouw. Iedereen dacht ook altijd dat ze een man was als ze het hadden over het verzet. Ze begreep het wel. Strijd voeren, dat was kennelijk een mannending. Iets waar vrouwen zich buiten moesten houden. Voor ieder ander buiten het verzet stond ze ook bekend als Odium van Éirinn. Niet bepaald een vrouwennaam als je het haar vroeg.
Ze keek neer op de jongeman. Zwijgend steeg ze af met de soepele beweging van een krijger. Het was ook direct te zien dat met har ook niet te spotten viel. Catelijne wierp haar blik op de man met de borstelige wenkbrauwen. Hij leek haar direct te begrijpen. ‘Een indringer. Zoals u al zei dwaalde hij inderdaad al de hele dag rond door de grotten Odium van Éirinn,’ sprak de man. Catelijne richtte haar blik weer op de jongeman voor haar. Ze bracht haar handen naar de kap van haar mantel en sloeg hem naar achteren zodat lange lokken donkerbruin haar bevrijd werden en over haar schouders vielen. Haar smaragdgroene ogen keken de jongen recht aan. Wat direct op viel was het diepe litteken over haar oog. ‘Werkelijk?’ vroeg ze onbewogen. ‘En wat heeft zo’n vreemdeling dan hier in zijn eentje te zoeken?’ vroeg ze kalm.

Precies het slecht mogelijke scenario had zich om Andreas heen ontplooid, maar in een grotere schaal dan dat Andreas gedacht zou hebben. Uit het niets was er een man achter hem opgedoken die hem bedreigde met een zwaard, maar nog voor Andreas daar goed en wel op kon reageren, zij het vluchten of vechten, doken er nog veel meer mannen en vrouwen op, elk met wapens in de aanslag met een aantal waarbij Andreas zich verbaasde over hoe ze zich allemaal zo dicht bij elkaar hadden kunnen verzamelen en hem hadden kunnen vangen zonder opgemerkt te worden. Hij was dan ook al snel omsingeld en kon, zoals de man achter hem al zei, inderdaad geen kant op. Bovendien zou vechten enkel zijn dood tot gevolg hebben bij zo'n grote groep. Andreas beet op zijn lip uit frustratie, boos op zichzelf dat hij van tevoren niks gemerkt had en wist dat hij sterk, noch snel genoeg was om zich hier uit te werken. Hij had echter voor de rest weinig tot geen keus en ontspande toen maar, zichzelf een nuttiger doen stellend. Met een kritisch oog bekeek hij een voor een de mannen en vrouwen om hem heen, bestudeerde hen en nam ze in zich op. Het was voor hem al snel duidelijk dat dit de rebellen waren die in de rest van Semarin berucht en beroemd waren, normale mannen en vrouwen gevlucht van een relatief normaal leven om zich bij de strijd tegen de Regering te voegen, hadden geleerd de wapens op te pakken en te vechten voor waar ze in geloofde voor een betere toekomst. Tijdens die momenten viel hem echter iets op, ten eerste dat de man achter hem, degene die hem aangesproken had, de leider leek te zijn van dit groepje, ten tweede dat er geen vragen voor hem kwamen, sterker nog, dat het zo goed als compleet stil was om hem heen.
Toen besefte Andreas waarom, dit was waarschijnlijk niet de complete groep, maar enkel de val die was opgezet om indringers te vangen, een die overigens wel heel effectief leek. Er was dan ook waarschijnlijk al iemand onderweg om de hogere mensen in het kamp in te lichten over de vangst en kwam er zo iemand die er mee af rekende. Zo goed als direct werd dat vermoeden bevestigd door het geluid van een paard dat aan kwam galopperen en kon hij even later al een figuur in een blauwe mantel aan zien komen, als Andreas zou moeten gokken de leider van het kamp, volgens de geruchten Odium van Éirinn genaamd, een man die angst sloeg in de harten van sommige en andere inspireerde. Andreas wist echter dat deze naam enkel een masker was aangezien hij onder die naam niemand had kunnen vinden in het Book of Blood toen hij het uit nieuwsgierigheid raad pleegde. Andreas keek toe hoe de man af stapte en verbaasde zichzelf vervolgens toen hij hoorde dat ze hem kennelijk in de grotten gevolgd hadden, als je er over na dacht niet erg verbazend, maar toch was Andreas pissig op zichzelf dat hij niks had gemerkt. Dit liet hij echter niet merken en keek enkel toe en observeerde hoe de man zou reageren op zijn eigen aanwezigheid. Toen Odium echter de kap naar achter bracht kon Andreas de schijn van bewegingloosheid echter niet op houden van verbazing. Odium, de naar geruchten vreesloze leider van het verzet was een vrouw, DE grote leider -leidster corrigeerde hij zichzelf- van het verzet, de grootste vechtbeweging naast die van de regering aller tijden op Semarin was een vrouw. Het duurde een paar seconde voor dit bij Andreas goed registreerde en hij kon zich daarna pas concentreren op de vragen die hij gelukkig met een half oor nog had opgevangen. Andreas schraapte zijn keel en sprak "Ik ben enkel een reiziger die alles in Semarin minstens een maal gezien wilt hebben. Dat ik alleen ben toont denk ik enkel dat ik niet ben gekomen met een doel dat tegen jullie in gaat, net als het feit dat ik mijn wapen nog steeds niet getrokken heb ondanks de makkelijk te overbruggen afstand tussen ons" vermeldde Andreas kalm en logisch redenerend terwijl hij langzaam met een arm omhoog ging zodat zijn zwaard zichtbaar werd voor ieder om hem heen zonder dreiging te tonen. "Mag ik nu we toch spreken de vrouwe verzoeken dit gesprek voort te zetten in een iets minder dreigende omgeving?" vroeg Andreas met een knik richting de man die naar steeds zijn zwaard op zijn persoon gericht had, al was de houding af gezakt door afleiding. Ondertussen bekeek hij de vrouw voor hem zo uitgebreid mogelijk zonder echt opvallend hiermee te zijn, wat Andreas het eerst op viel waren het litteken dat over een van haar ogen liep en haar leeftijd, die Andreas niet veel hoger of lager schatte dan de zijne als hij er rekening mee hield dat ze door de omgeving van druk als leidster en van constante strijd er waarschijnlijk wat ouder uit zag dan ze daadwerkelijk was. Ze leek voor de rest ondanks het ietwat wereldschokkende nieuwtje dat ze een vrouw was alles wat de geruchten vertelde dat ze was, sterk, een goede leider, betrouwbaar, een bron van inspiratie en natuurlijk charmant, al was dat op een heel andere manier dan hij verwacht had.

Op het moment dat Catelijne de kap van haar mantel naar achteren had geslagen had ze de verbazing af kunnen lezen van het gezicht van de jongeman. Een andere reactie had ze ook eigenlijk niet verwacht. ‘Verbaasd?’ vroeg ze kalm. ‘Waarom vraag ik het ook het is van je gezicht te lezen,’ beantwoorde ze niet veel later haar eigen vraag. Ze zweeg toen hij antwoord gaf op de vraag die ze hem daarna gesteld had. ‘Het feit dat je een wapen bij je hebt is genoeg voor mijn mensen om je te achtervolgen. Dat je je wapen niet getrokken hebt houd niet direct in dat je ongevaarlijk voor ons bent. Je zegt dat je een reiziger bent die heel Semarin een keer gezien wil hebben. Dan moet je ook kunnen begrijpen, vreemdeling, dat ik je niet verder kan laten passeren.
Op zijn vraag vernauwde Catelijne’s ogen zich voor een moment. Maar toch luisterde ze wel naar het verzoek van de jongeman. ‘Andros,’ sprak ze enkel zonder haar blik af te wenden. De man met de borstelige wenkbrauwen, Andros genaamd, maakte een handbeweging dat voor de rest iets moest betekenen in de trant van ‘wapens neer’. Eén voor één liet elke strijder zijn of haar wapen zakken maar bleven de jongeman wantrouwend aankijken. Elk van hen zette ook nog een stap achteruit om Catelijne wat meer de ruimte te geven. Haar groene ogen blikten terug naar Andros. Ze behield de stilte voor nog een aantal seconden voordat ze begon met spreken. ‘Andros, Ik wil dat jij onze ongenode gast terug begeleid naar de bergen. En zet daar dan extra wachtposten neer. Het is dat we dit vroegtijdig ontdekt hebben. Maar als hij erdoorheen komt, dan anderen ook. Spionnen of andere pottenkijkers die we hier niet kunnen gebruiken. Ik wil dat liever voorkomen dan dat we straks deze ingang moeten verdedigen,’ sprak ze.
Catelijne keek met een ruk om toen ze ineens iets op haar schouder voelde tikken. Het was een vrouw van ongeveer middelbare leeftijd. Catelijne kende haar wel. De arme vrouw had haar dochter verloren door deze oorlog. Daarom had ze zich aan willen sluiten bij het verzet. Vroeger had ze een taveerne gehad. Vandaar dat Catelijne destijds zo blij was geweest met een goede kokkin als deze vrouw. Het bracht haar gedachten weer terug naar hun eigen voedselprobleem. Catelijne en de vrouw zonderden zich af van de rest. ‘Wat is er Abygail?’ vroeg ze zacht. De vrouw streek wat rode strengen haar uit haar gezicht voor ze begon met praten. ‘Ik vroeg me enkel af, is het wel zo verstandig om de jonge knul nu al terug te sturen. We weten niks van hem. Voor hetzelfde geld is hij wel een spion die nu de grotten in kaart heeft gebracht. Als dat zo is kan hij de troepen van de koning alsnog naar ons toe leiden. Maar als hij echt niks kwaads in de zin heeft dan zou hij handig zijn om informatie van te verkrijgen. Na de laatste grote strijd op het grasveld moesten we de troepen terug trekken wegens zware verliezen. We hebben sindsdien geen contact meer gehad met onze spionnen in de stad. Hij zegt dat hij er nog niet zo lang geleden geweest is. Misschien kunnen we hem een beetje uithoren om te peilen hoe de situatie daar op het moment is,’ gaf Abygail Catelijne de keuze.
Daar had Abygail wel een goed punt. Catelijne wou deze man eigenlijk zo snel mogelijk weg hebben voordat hij te dicht bij het kamp in de buurt zou komen. Dat was gevaarlijk. Maar inderdaad. Na de laatste grote slag was er nog maar weinig contact geweest met de spionnen in de stad die hen daar over van alles op de hoogte hielden. Als hij informatie bezat die ze konden gebruiken dan was het dat misschien wel waard. Catelijne draaide zich om en richtte haar blik weer op de jongeman die daar nog altijd stond. Ze zette zichzelf weer in beweging en liep op hem af. ‘Misschien ben ik zojuist een beetje bot geweest. Je moet begrijpen dat het geen fijne tijden zijn en dat iedereen hier graag op zijn hoede is. Maar dat is geen reden om meteen alle beleefdheden in de wind te slaan. Zou ik het misschien goed kunnen maken door je uit te nodigen om te blijven eten?’ vroeg ze op zachte toon aan hem. Op ieders gezicht van de krijgers om hen heen was de verbazing goed te zien. Dit waren nou niet bepaald dingen die ze gewend waren van Catelijne. Ze was regelmatig streng maar daardoor ontstonden juist de geruchten dat ze onverschrokken zou zijn. Het zou voor de meeste waarschijnlijk ook wel even duren voordat ze door zouden hebben dat Catelijne heus niet zomaar zo aardig was. Dat was ze helaas verleerd geraakt.

'Odium' maakte wel een uitstekend punt met haar argumenten, al sprak het behoorlijk tegen met de plannen van Andreas, toch had hij weinig keus dan het met haar eens te zijn, hij wist meer van gevaar en de zaken eromheen dan de mensen om hem heen waarschijnlijk zouden vermoeden en begreep dan ook maar al te goed hoe Odium als leidster haar kamp en de mensen erin wou beschermen. Als hij niet omsingeld en bedreigd was had hij dan nu ook een beleefde buiging gemaakt en vertrokken, maar aangezien dat niet het geval was bleef hij staan wachten. Andreas vertrok een moment toen hij de naam Andros hoorde, het leek te veel op zijn eigen naam om hem comfortabel te liggen terwijl ze zo naar hem keek. Echter merkte hij al snel dat de man die hij eerst als leider had aangezien reageerde en een gebaar gaf bij het horen van de naam. Ongemerkt liet hij dan ook een geluidloze zucht van opluchting gaan, deels ook omdat hij zag dat de wapens om hem heen langzaam werden gezakt tt een punt dat het niet direct dreigend was. Toch wachtte Andreas nog, nu eerder uit beleefdheid om op verlof van zijn gastvrouw te wachten, al was dat puur door omstandigheden, dan door iets anders. De smaragdgroene ogen van Odium gleden nu naar de man die ze al Andros had genoemd waarna ze hem instructies gaf. Andreas luisterde maar half, keek toe, maar zag niets terwijl het oog van zijn geest zijn geheugen af speurde voor het boek en de naar Andros. Tot zijn eigen verbazing vondt hij de naam en zag meteen waarom, een afschuwelijke manier om te sterven, drie dagen doodziek op bed om vervolgens te overlijden in een diepe pijn, enkel door een voedselvergiftiging en niet eens zo ver in de toekomst, deze week nog zelfs. Terwijl Andreas zich af vroeg of Andros al het voedsel zou hebben gegeten dat zijn dood zou betekenen merkte hij dat het eenzijdige gesprek tussen de man en Odium ten einde kwam. Hij liet zijn eerdere gedachten vervagen en liet van het gesprek terug komen wat belangrijk voor hem was, niet veel, zeker niks verrassends. Andreas had half het gevoel dat hij op het punt stond te vertrokken tot hij merkte waar de oudere vrouw die Odium aan sprak op doelde, ze zouden hem waarschijnlijk langdurig gaan ondervragen en dat zou half beleefd gebeuren, al wist Andreas wel wat er ging gebeuren als hij weigerde iets te vertellen. Hij zou hier voorlopig nog wel blijven, waarschijnlijk naar zijn eigen gevoel te lang en zeker niet zoals hij wilde, maar het directe levensgevaar was in elk geval geweken, ten minste, als Odium in stemde met de woorden van de vrouw die Abygail was genoemd, een naam die Andreas niet bekend voor kwam in tegenstelling tot die van Andros. In elk geval leken de woorden in zijn eigen oren wijs, al kon Odium natuurlijk anders denken. De groene ogen van odium werden weer op Andreas gevestigd. De woorden die daarop volgde waren zowel verbazend als begrijpelijk. Andreas zijn blik schoot een moment naar Andros toen de maaltijd werd genoemd, bang om aan dezelfde dingen te overlijden als de man in kwestie. Hij richtte snel weer zijn blik op zijn gastvrouw toen hij dit opmerkte en antwoordde "Ik begrijp uw lastige positie in deze moeilijke tijden vrouwe, zelf heb ik ook van tijd ot tijd met uw positie te maken. Ook zou ik met alle plezier op uw aanbod van een maaltijd in gaan al is mijn verzoek daarbij om er een met enkel uzelf te delen zodat wij meteen enkele van uw problemen kunnen bespreken." Het was een tactische en ietwat gewaagde manoeuvre, maar een die vaak werkte bij leiders aangezien er altijd problemen waren, zelfs in een macht zo georganiseerd en gefundeerd als de Regering. Tevens was er een grote kans dat Odium een andere maaltijd kreeg dan haar troepen en zo verkleinde hij de kans het lot van Andros te delen. Er zat voor Odium waarschijnlijk ook meer achter dan enkel een etentje, dus zou het misschien voor beide partijen goed uit komen.

Catelijne had het liefst beter over de beslissing na willen denken of ze de man wel of niet mee zou nemen. Het had haar zwaar gelegen omdat beide opties gevaar voor haar mensen kon betekenen. Maar oorlog was nou eenmaal risico’s nemen. Kaarsrecht, met haar handen op haar rug ineen gevouwen wachtte Catelijne het antwoord van de vreemdeling tegenover haar af. Ze trok lichtelijk een wenkbrauw op toen ze zijn woorden hoorde. Heel even was ze stil maar daarna kroop een van haar mondhoeken omhoog tot een brutale glimlach. ‘Je hebt wel lef vreemdeling. En hoewel ik geen geheimen heb voor mijn krijgers zal ik je verzoek inwilligen,’ zei ze. Ze keek opzij naar de vrouw die haar eerder had aangesproken. ‘Abygail! Zorg ervoor dat in het vergaderhuis een gedekte tafel komt te staan voor onze gast en mijzelf en zeg tegen de rest dat zolang wij daar dineren dat verboden terrein is,’ sprak ze tegen de vrouw. Die knikte en rende er vandoor, tussendoor riep ze bevelen naar de mensen die in het gezelschap verkeerde en die ze nodig had. Catelijne keek ze voor een moment na maar richtte zich toen op Andros die stilletjes naast haar was komen staan. ‘Ik wil nog steeds die twee spionnen bij de ingang van de grotten. Ik vertrouw erop dat jij dat regelt,’ sprak ze tegen hem. Andros knikte even kort en ging er toen ook vandoor.
Het hele gezelschap schrok op toen er ineens getrappel van paardenhoeven hoorbaar waren. Onbewust was Catelijne’s hand naar de gevesten van haar duozwaarden geschoten en keek ze met een ruk om. Haar slanke vingers omklemde het vertrouwde leer dat om de gevesten heen gebonden zat. De ruiter die aan was komen galopperen had, net als zij even daarvoor, ook de kap van zijn mantel tot ver over zijn ogen getrokken zodat die voor elk ander onzichtbaar waren. ‘Maak jezelf bekend,’ riep Catelijne op een strenge, bevelende toon tegen de ruiter. ‘Odium alsjeblieft,’ weerklonk de opgewekte stem van de vreemdeling. Deze sloeg de kap naar achteren. Een vrouw met fel rode lokken keek Catelijne grijnzend aan. Catelijne had een geschokte, maar niettemin aangenaam verraste uitdrukking op haar gezicht gekregen na deze verschijning. ‘Elisabeth? Wat moet jij in deze uithoek van Semarin?,’ vroeg ze met een lichtelijke grijns. Elisabeth sprong van haar paard af. ‘Ik dacht ik kom persoonlijk verslag doen bij onze grote onverschrokken leidster. Al is het gewoon een excuus om bij te praten,’ glimlachte ze. ‘Onverwacht maar zeker niet ongewild. Echter heb ik meer verplichtingen deze avond. Kom, we hebben een hoop te bespreken,’ sprak ze tegen de vrouw. Elisabeth was een van Catelijne’s naaste vertrouwelingen. Ze waren samen opgegroeid en Elisabeth had zich herhaaldelijk bewezen tegenover Catelijne. Zij was ook een van de weinige die Catelijne’s echte naam wist. Toch was het wel fijn dat ze haar bij de rest gewoon met Odium aansprak. Zelfs de meeste krijgers wisten Catelijne’s echte naam niet.
Catelijne keek om naar de overige groep. Maar ze richtte haar blik op de jongeman. ‘Mijn excuses. Maar de plicht stopt nooit met roepen om aandacht. Ik zorg ervoor dat iemand je begeleid naar het vergaderhuis. Ik kom zo spoedig mogelijk,’ zei ze. Ze knikte naar iemand. De man liep op de vreemdeling af en gebaarde om hem te volgen. Catelijne liep naar Devillian en steeg op. Ze wachtte tot Elisabeth op haar paard zat en reed toen weg, Elisabeth vlak achter haar aan.

Eenmaal in het verzetsdorp aangekomen ging Catelijne wat langzamer rijden. Bij een huis dat toch iets meer aanzien had dan de rest stopte ze en steeg ze af. Elisabeth volgde haar voorbeeld en ze bonden de paarden vast aan een daarvoor bestemde paal die zich in de buurt van het huis bevond. Catelijne trok het dikke gordijn dat als deur diende opzij om Elisabeth door te laten. Eenmaal binnen ontstak ze een paar kaarsen. Ondanks dat er van buiten nog licht kwam begon het al wat donkerder te worden. Elisabeth had haar mantel afgedaan en over de rugleuning van de stoel gegooid waar ze op was gaan zitten. Catelijne deed haar mantel ook af en drapeerde die over de rugleuning van haar eigen stoel. Ze pakte twee flessen met brandewijn dat alleen gebrouwen werd in de streek van Semarin en zette er eentje voor Elisabeth neer. Je kon van alles zeggen over Catelijne en Elisabeth, maar de twee vrouwen konden drinken als zeelui. ‘Wie was die jongen eigenlijk die bij je was toen ik aan kwam rijden,’ hoorde Catelijne Elisabeth zacht vragen. Catelijne ontkurkte eerst haar fles door haar tanden op de kurk te zetten en er een flinke ruk aan te geven zodat hij open ging. Ze spuwde de kurk uit en nam een flinke slok brandewijn. ‘Dat weten we nog niet,’ beantwoordde ze daarna de vraag van Elisabeth. ‘Hij heeft een hele tijd door de grotten gedoold voordat we hem te pakken konden nemen. Maar op dit moment is hij onze enige informatiebron over de situatie in de stad,’ ging ze erop door. Elisabeth knikte even kort en nam zelf ook een slok brandewijn. ‘Hij is niet onknap om te zien,’ sprak ze zacht tussen twee slokken door. Op die woorden volgde een vernietigende blik van Catelijne. ‘Je vertelde dat je verslag kwam uitbrengen,’ ging ze over op een ander onderwerp. Elisabeth zette meteen een serieuzer gezicht op. ‘Waar moet ik beginnen. De reden dat ik zelf naar je toe wilde komen was ten eerste dat het ons gelukt is om het spionnenkamp van de Regering op te doeken. En maar goed ook want ze waren ons goed op het spoor. Het gevecht in het moeras heeft helaas wel tot grote verliezen geleden,’ vertelde ze. Catelijne fronste haar wenkbrauwen. ‘Hoe groot?’ weerklonk haar vraag. ‘Van de vijfentwintig strijders die ik mee had genomen zijn er tien gedood, vijf van ons zijn er zwaar gewond waarvan er drie er nooit meer van zullen herstellen. De rest heeft dingen als botbreuken en oppervlakkige wonden. Ik kwam zelf omdat ik de rest nodig had om voor de zieken te zorgen. Catelijne, het verzet is ernstig aan het uitdunnen,’
Elisabeth keek Catelijne strak aan. ‘Ik weet het, we moeten nieuwe mensen rekruteren. Maar dit zijn gevaarlijke tijden voor iedereen Elisabeth. Ja, en dan zitten we met nog een probleem. We hebben vandaag ontdekt dat het voedsel in de opslag bedorven is. We hebben bijna alles weg moeten gooien,’ vertelde Catelijne. Elisabeth knikte zorgelijk. ‘Ik kan wellicht ervoor zorgen Dat we wat kunnen stropen. Wij zijn met minder dus zullen we niet zo snel opvallen,’ stelde ze voor. Catelijne knikte even. ‘Dat zou in elk geval de ergste tekorten een beetje laten krimpen,’
Op dat moment werd het gordijn opnieuw opzij getrokken. Het was Abygail zelf die haar hoofd om de hoek stak. ‘Odium, het eten is gereed,’ sprak ze en verdween daarna weer. Met een zucht stond Catelijne op. ‘Ik ga dan maar eens. Voel je vrij om zolang te blijven als je wilt Elisabeth,’ zei ze. Elisabeth stond zacht grinnikend op. ‘Veel plezier met je romantische etentje bij kaarslicht,’ grinnikte ze waarna ze een vuistslag van Catelijne tegen haar arm kreeg. ‘Alsjeblieft zeg. We zitten midden in een oorlog en dan denk jij aan romantiek. Daarbij wie zou er nou iemand willen die eruit ziet als ik?’ vroeg ze doelend op het litteken bij haar oog en het feit dat ze bijna elke man de stuipen op het lijf joeg. Ze verliet haar eigen huis en liep met kalme pas richting het vergaderhuis. Daar aangekomen trok ze nog even haar kleding recht, zorgde ervoor dat haar bruine lokken er een beetje fatsoenlijk uitzagen en trad toen het vergaderhuis binnen. ‘Mijn excuses voor het wachten,’ was het eerste wat ze zei.

Andreas bleef de vrouw voor hem aan kijken in de hoop in haar blik haar gevoel af te kunnen lezen, al was hij daar niet heel erg goed in. Hij bekeek haar in de statige positie waarin ze stond en vreesde in het moment van stilte voor het ergste. Hij voelde echter al snel een golf van geruststelling over zich heen komen toen hij een glimlach op haar gelaat zag verschijnen en het verlossende woord van haar te horen kreeg. Tegen zijn verwachtingen in krijg hij zelfs precies wat hij wou, iets wat hij eigenlijk nooit verwachtte dat lukte, maar vaker goed uit pakte dan hij normaal vond. In elk geval was het eindresultaat dat er een brede glimlach op zijn gezicht verscheen en zijn tevredenheid, ondanks dat niet alles volgens plan ging, van hem af straalde. Andreas wachtte rustig en geduldig terwijl Odium de mensen om hen heen orders gaf tot dat vrij normaal ogende gedrag opeens verbroken werd door de spanning die op kwam zetten toen er voor de tweede keer een paard aan kwam, dit keer aan de reactie van de mensen om hem heen te zien niet verwacht. Dat was nog wel het meeste te zien aan Odium wiens handen meteen naar haar zwaarden gingen die Andreas om heel eerlijk te zijn nu pas op vielen. Ook de ruiter op dit paard was tevens in een mantel gehuld waarmee de meeste uiterlijke kenmerken niet te herkennen zouden zijn, zelfs niet voor bekenden. Toen de kap echter naar achter werd gewerkt verbaasde het Andreas zich er dit maal niet eens over dat het een vrouw te paard was geweest, nog dat ze overduidelijk een goede bekende was van Odium. Andreas hield zich op de achtergrond terwijl de bekenden elkaar begroeten en ze snel een afspraak maakte om samen te komen direct na een aantal zaken af te ronden aan de kant van Odium, oftewel Andreas af te handelen en de mensen te zeggen wat te doen, al wiste de meeste dat al. kort en bondig sprak ze Andreas dan ook nog aan met de die ze voor hem gemaakt had. Ze gebaarde zodat nu iedereen wist wat te doen en hij begeleid zou worden waarna ze klaar was hier "Dan zie ik u zo vrouwe" was zijn korte beleefde antwoord terwijl hij toe keek hoe Odium de scéne verliet en iedereen zich begon te verspreiden en/of aan zijjn taken ging. Zelf volgde hij de man richting het dorp terwijl hij half Odium en Elisabeth volgde tot ze uit het zicht verdwenen.
In het dorp had hij zijn ogen uit gekeken voor zover en zolang dat kon terwijl hij de man volgde wiens opdracht het was Andreas naar het vergaderhuis te brengen waar hij laten een maaltijd zou delen met de leidster van het verzet. Zoals Andreas wel verwacht had was er te veel moois en bijzonders te zien om alles te kunnen kekijken in de korte tijd dat hij vrij was om zelf te lopen voor zo lang als het zou duren. Toen hij aan kwam bij het vergaderhuis was hij echter aangenaam verrast, niet enkel omdat het mooi was, maar ook omdat het vrij open was en hij dus, in tegenstelling van wat hij had gedacht, van het uitzicht over het dorp zou kunnen genieten terwijl hij wachtte en de unieke stijl ervan kon bestuderen. Andreas werd rustig naar binnen geleid waar activiteit langzaam op gang kwam om aan de wensen van de leidster te voldoen en de tafel klaar te maken voor de maaltijd die hem en Odium te wachten stond. Zelf hing hij zijn mantel weg en zette zijn tas en zaard neer waarna hij kalm aan de kant bleef staan om niet in de weg te lopen en bestudeerde op zijn gemak het dorp en het gebied eromheen terwijl hij wachtte.
Andreas was in gedachtte afgedreven en schrok op toen hij de stem van Odium hoordde, toen hij keek zag hij de vrouw voor hem staan, overduidelijk iets beter verzorgt dan eerder al kon hij de drank ook ruiken, al mocht die lucht niet zo sterk zijn. Nu hij er in alle rust naar kon kijken viel de schoonheid van de vrouw voor hem Andreas nu pas op, ondanks het litteken dat haar gezicht enigzins ontsierde was het een mooie vrouw, al zou die mening waarschijnlijk door lang niet iedereen gedeeld worden aangezien de meeste mensen niet door het stoere imago van de vrouw heen zou kunnen kijken. Zelf voelde hij zich nu iets minder gemakkelijk in zijn simpele tuniek waarboven zijn haar onverzorgt in wilde lokken langs zijn gezicht vielen, niet bepaald knap als je het aan hemzelf vroeg, maar goed, daar was hij hier ook niet voor. Hij glimlachte vriendelijk en antwoordde "dat is geen enkel probleem, het is me een genoegen van uw gastvrijheid gebruik te maken." Andreas maakte hierbij een misschien iets te beleefde buiging waarbij hij langzaam langzaam richting de tafel liep en langzaam richting de tafel liep terwijl hij vluchtig nog een blik naar buiten wierp richting de zon die al veel verder in de lucht gevorderd bleek te zijn dan Andreas gedacht had. Er was zo snel al veel tijd vervlogen en Andreas besefte zich hoe een honger hij had. Andreas liep om de tafel heen om een stoel voor Odium naar achter te schuiven en terwijl hij die vast hield, wachtend tot ze plaats zou nemen vroeg Andreas "zullen we de rest voor tijdens het eten bewaren?" Waarna hij haar een warme glimlach schonk en wist dat hij waarschijnlijk wel heel overdreven hoffelijk over kwam tot op het punt van ongeloofwaardigheid, al was dat enkel zijn eigen mening ondanks dat hij wist dat het gemeend was.

Toen Catelijne het vergaderhuis was binnen getreden had ze haar handen op har rug ineengevouwen en was ze statig rechtop gaan staan. Ze stond eigenlijk altijd kaarsrecht maar nu leek ze wel een militaire generaal. Toen hij een beleefde buiging maakte die Catelijne vanuit haar oogpunt overbodig vond, moest ze weer terug denken aan de woorden die Elisabeth tegen haar had gezegd. Ze probeerde die gedachten uit haar hoofd te verwijderen. Iets wat maar met moeite lukte aangezien de stem van Elisabeth steeds weer terug kwam als een vervelende nagalmende echo. Ze wist wel dat haar vriendin het goed met haar voor had, maar haar raad was lang niet altijd wat Catelijne kon gebruiken. Dit was dus zo’n geval en dan maakte haar hoofd haar gek met allerlei gedachten die ze op dat moment niet kon gebruiken.
Catelijne was al helemaal verbaasd toen de man met wie ze zou dineren voor haar een stoel naar achteren schoof al liet ze dat niet van haar blik zien. Het was lang geleden dat iemand dat zo volgens her protocol bij haar gedaan had. Al sinds ze bij het verzet zat niet meer. Het was iets wat ze zelf weigerde. Ze was hier niet als vrouw, ze was hier als leidster en dat was ook precies hoe ze behandeld wenste te worden. Omdat ze nou een vrouw was zou ze niet anders zijn dan strenge legergeneraals. En iedereen in dit kamp wist dat. Iedereen, behalve deze jongeman. Catelijne bleef hem aankijken. Daarna liep ze heel koppig naar de andere kant van de tafel, trok de stoel naar achteren, schoof haar schede langs haar heup goed en ging zitten. Heel koppig en heel eigenwijs bleef ze hem aankijken. ‘Prima,’ sprak ze kalm de woorden op zijn vraag of ze de rest voor tijdens het eten zouden bewaren.
Niet veel later kwamen er al mensen binnen met schalen in hun handen Ze zette alles op de tafel neer voor Catelijne en de jongeman. Vervolgens vertrokken ze weer. Ondanks dat het wat weinig eten was zag het er toch nog vorstelijk uit. Catelijne vouwde vervolgens haar handen en sloot haar ogen. Onhoorbaar begon ze met prevelen. Daarna opende ze haar ogen weer en knikte richting de jongeman dat het goed was en dat hij het eten van de schalen mocht afnemen. Zelf schepte ze haar bord ook vol. ‘Het spijt me dat het niet zo veel is. We hebben een hele hoop weg moeten gooien aangezien er veel voedsel bedorven was geraakt,’ verontschuldigde ze zich zachtjes.
Ook aan haar tafelmanieren was te zien dat Catelijne geen doorsnee vrouw was. Behalve haar kaarsrechte houding die ze normaal gesproken had was ze ook uitstekend op de hoogte van de gebruikelijke etiquette tijdens een diner. Het verried eigenlijk ook meteen dat ze geen dochter was uit een boerengezin maar uit een rijkere familie. Catelijne had het niet echt in de gaten dat ze toonde dat ze heus wel verfijnd kon zijn. Meer omdat ze eigenlijk nooit anders had gedaan. Na een paar happen reikte haar hand naar de kristallen kruik en schonk ze haar glas half vol met wijn. Haar blik ging daarbij naar de jongeman. ‘Ik moet eerlijk toegeven dat ik nu wel benieuwd begin te woorden naar je naam,’ sprak ze. Al vanaf het moment dat ze oog in oog met hem had gestaan had ze zijn naam nog niet horen vallen.

(Sorry dat m'n post niet zo lang is)

Andreas voelde een kleine steek van teleurstelling in zich toen hij zijn gastvrouw in plaats van de stoel van hem aan te nemen hem af wees om vervolgens aan de andere kant van de tafel plaats te nemen, volledig tegen protocol in. Andreas schudde echter het gevoel al snel van zich af met een gemak van vele jaren oefening terwijl hij Odium in de ogen keek enkel om onleesbaarheid aan te treffen, niet dat hij echt verwacht had iets af te kunnen lezen, maar proberen kon nooit kwaad. Hij bleef nog een kleine tel verbluft staan terwijl hij over de acties van Odium na dacht waarna hij vervolgens enkel zijn schouders maar op haalde en zelf op de stoel ging zitten die hij eerder aan Odium aan had geboden, niet bereid de grote moeite te doen die het zou vereisen om de acties van de vrouw te doorgronden. Ondertussen bevestigde Odium zijn vraag over andere vragen, maar dat leek even heel triviaal toen hij het eten binnen gebracht zag worden en hij zijn maag voelde schreeuwen om aandacht, al was dat gelukkig nog niet te horen. Andreas observeerde eerst echter even wat Odium zag doen en zag gelukkig op tijd nog dat ze een gebed gaf, of in elk geval iets wat daar verdomd veel op leek. Andreas wachtte kalm af terwijl hij zelf niks deed dan het eten voor hem aanschouwen wat geschikt leek voor een koning naast wat hij gewend was. Andreas richtte zijn ogen weer op Odium toen hij haar weer zag bewegen en zag de knik richting hem als een teken dat goed was om te beginnen. Andreas schepte op terwijl hij luisterde naar de vraag van Odium en antwoordde nog even voordat hij een eerste hap nam met "Dit is wat mij betreft meer dan genoeg, verontschuldigingen zijn overbodig." In zijn stem was echter geen enkele verbazing te horen aangezien hij zo iets al gegokt had, het was ten slotte altijd al een probleem geweest om een leger, al was die niet zo groot, te voeden. Laat staan dat alles dan vers is en bovendien wist Andreas dat iets voedselvergiftiging zou veroorzaken in mensen ergens in de week. Tijdens het eten observeerde Andreas Odium ietwat afwezig zonder iets op te merken, tot hem opeens in het oog sprong dat ze at als een dame in plaats van de boerse vrouwelijke wijze die hij verwacht zou hebben te zien. Hij kreeg echter weinig tijd om hier over na te denken terwijl hem plots een vraag werd gesteld. Het was echter meteen ook de vraag die hij verwacht had te horen en dus had hij zijn antwoord al klaar. Zijn mond vormde zich naar een geamuseerde glimlach nadat hij doorgeslikt had om te antwoorden en zei vervolgens "Ik vroeg mij hetzelfde af over de uwe 'Odium', maar ik zal maar eerst antwoorden, men noemt mij Andreas." De lach bleef op zijn gezicht hangen terwijl hij voor zichzelf in schonk zoals Odium eerder had gedaan en een slok nam terwijl hij zijn antwoord even liet bezinken. Hij had de naam Odium in zo'n toon uitgesproken dat ze wel moest erkennen dat hij er achter was dat dit niet haar echte naam was, al zou ze niet kunnen raden hoe hij dit herkend had. Tijdens de momenten die hier op volgde at Andreas nog zijn bord leeg waarna hij met een tevreden gestelde maag zijn bord van zich af schoof en zei "Wel nu, ik vermoed dat het de tijd is voor iets serieuzere zaken, ik zal elke vraag die u voor mij heeft beantwoorden tot mijn kunnen en willen of eventueel andere dingen bespreken als dat uw wens is." Hiermee stelde hij zich open voor suggesties en opmerkingen en dus bereidde ook Andreas zich voor op een grote berg vragen.