The beginning

Een vreemd figuur stond op het strand, zijn blik gevestigd op de golven die bijna tot aan zijn voeten reikte. Een mantel wapperde in de wind terwijl de wind op kwam zetten en de zilte zee-lucht mee zich mee voer. De vreemde was hier nieuw, maar alles behalve verdwaald, hij liep iets richtingg de duinen, weg van de golven om daar een lange spriet gras te plukken en die vervolgens in zijn mond te steken. Hij slingerde terwijl hij weer omhoog kwam een tas weer op zijn rug waarmee de kap van de mantel van zijn hoofd af gleed en zijn donker-bruine lokken onthulde die ietwat lang en wild waren voor de standaard van mannen op dit eiland waarvan hij wist dat het Semarin heette. Dit was het beginpunt geweest van zijn echte leven, een gevaarlijk leven, maar in elk geval een met een doel. Hij keek uit over de duinen, maar zag tot zijn genoegen geen vijandige bewegingen, Het was voor eens rustig zoals hij gewild had, bijna te rustig zelfs. Hij had sinds kort gelukkig alle concrete bewijzen van zijn bestaan weten weg te vagen, niemand wist nu wie hij echt was, de Keeper. Zocht zuchtte hij en hees de tas goed op zijn schouder waarna hij begon te lopen in de richting van de stad, zijn mantel ondertussen wapperend onder de wind. Hoe erg hij ook geen zin had om in de stad te komen, hij had geen keus, zijn voorraden waren laag en hij was een aardig aantal spullen verloren de laatste tijd waardoor hij nu ook in de stad zou moeten overnachten, iets wat hem nooit echt beviel omdat hij constant op zijn hoede moest zijn. Hij zou echter wel over het waarborgen van veiligheid denken op zijn weg naar de stad, die weg was immers lang genoeg. Plots stopte hij midden in een stap, hij had iets gehoord, iets dat niet puur natuurlijk was, eerder menselijk. Hij hees zijn tas goed en maakte deze vast zodat hij beide handen vrij had, waarvan er een meteen naar het zwaard bij zijn heupen ging terwijl hij met de andere zijn kap weer over zijn hoofd trok. ondertussen draaide hij zich richting het geluid en riep "Wie doet hier een poging mij ongemerkt te volgen?!" Ondertussen liet hij zijn blik over het gebied waken waar net geluid vandaan was gekomen, hij wist zeker dat hij net iets gehoord had, net op een moment dat de wind stil genoeg was om je omgeving te kunnen horen zonder hinder. De wind was dan ook de reden dat hij zijn stem had moeten verheffen.

Ray liep rustig door de duinen, hij had niks te doen, en hij moest nog een manier vinden om bij het verzetskamp te komen.Hij zag hoe de wind het losse zand meevoerde, Hij pakte snel de kraag van zijn jas vast, en hield het voor zijn gezicht. Hij heek even naar de plek waar net allemaal zand lag, het zand was weggewaaid, en je kon nu een jongen zien staan. De jongen draaide zich om, en liep richting de stad. wie zou dat zijn?, vroeg ray zich af. Hij sloop wat dichterbij, en ging achter een bosje zitten. Hij stapte per ongeluk verkeerd, en je hoorde duidelijk een tak afbreken. Hij zag hoe de jongen om zich heen keek.
"Wie doet hier een poging mij ongemerkt te volgen?!" hoorde hij de jongen zeggen, Hij zag nu dat de jongen zijn hand bij zijn zwaard had.

Ray Sprong van de duin af, en landde direct achter de jongen. Hij kon dat soort dingen makkelijk, omdat hij erg lenig was. ''Nou, dat zal ik dan wel zijn'' Zei ray op vrolijke toon, hij probeerde altijd vrolijk over te komen, als bestond zijn beroep uit het vermoorden van mensen. ''Ik ben Ray, en wie ben jij?'' vroeg hij rustig, hij had zijn handen in zijn nek neergelegd, waardoor hij er nu nogal nonchalant bijstond, maar de eigenlijke reden dat hij daar zijn handen neer had gelegd was zodat hij meteen naar zijn zwaard kon grijpen.

hij bleef rustig staan, en wachtte af wat de jongen deed

Andreas had niet verwacht dat er een jongen meteen achter hem zou springen en antwoord zou geven en had uit automatisch verweer bijna zijn zwaard gebruikt. Hij had zich echter in kunnen houden en ondanks dat de positie en de nonchalante houding hem zo niet echt bepaald bevielen deed Andreas voor de rest niks, enkel zich om draaien zodat hij de jongen recht aan kon kijken en in de gaten kon houden terwijl zijn hand nog altijd op het gevest van zijn zwaard rustte, klaar om het te bevrijden uit zijn schede mocht het nodig blijken. De vraag en de houding die hij erbij hield irriteerde hem, ondanks de beleefde toon erachter, alleen maar meer. "Ik geloof niet dat je de eer hebt verdient om mijn naam te leren jongen" snoof Andreas terwijl hij zich iets verwijderde van de jongen met een paar zorgvuldige passen waarmee hij zich uit het directe bereik van de jongen werkte. Hij hield er niet van als mensen binnen zijn persoonlijke ruimte kwamen, zeker niet als Andreas niet kende. Andreas was met recht veel te achterdochtig om dat ook maar enigszins leuk te vinden. Andreas werkte zich rustig om de jongen heen terwijl hij hem kritisch bekeek. Toen hij stopte had hij de wind in zijn rug terwijl Ray recht voor hem stond waardoor hij het voordeel van de wind nu had en zijn ietwat te grote mantel om hem heen wapperde en de jongen het zicht benam van zowel zijn bewegingen en zijn uiterlijk. Op deze manier zou de jongen hem onmogelijk later nog kunnen omschrijven en had hij nu als hij een gevecht wou starten voor een moment zo'n nadeel dat het niet waarschijnlijk was voor Ray om er levend mee weg te komen, zelfs al zou hij een zwaard hebben en dat beter kunnen gebruiken dan Andreas zelf. "Ik wil je echter wel vragen waarom je mij volgt, en als je er van overtuigt bent dat je dat niet doet waarom je hier anders bent" zei Andreas uiteindelijk op ietwat felle toon, meer als opdracht dan als vraag gesteld. Waarschijnlijk zou Ray deze aanpak niet bepaald waarderen, zeker aangezien Andreas zelf zijn naam nog niet eens had gegeven, maar dat kon hem voor nu weinig schelen.

"Ik geloof niet dat je de eer hebt verdient om mijn naam te leren jongen" zei de jongen. waarna hij om Ray heen liep, en stil bleef staan. De wind waaide hard, waardoor de mantel van de jongen om hem heen wapperde.
De bedoeling van ray was eerst om zijn zwaard te trekken, maar omdat hij geen goed zicht had op de jongen, zou hij het waarschijnlijk verliezen.
"Ik wil je echter wel vragen waarom je mij volgt, en als je er van overtuigt bent dat je dat niet doet waarom je hier anders bent" zei de jongen tegen Ray. Hij begon zijn geduld te verliezen, zelf zegt hij zijn naam niet eens, maar hij wilt wel dat Ray alles zegt.

Ray trok snel een van zijn handkruisbogen die hij op zijn rug gebonden had, Ze waren al geladen, dus hij kon ze meteen gebruiken. Ray liep rustig naar de jongen toe, terwijl hij de kruisboog op de borstkas van de jongen richtte. '' je hebt wel een grote mond, voor iemand die ik nog niet eens ken'' zei Ray. Hij deed zijn kruisboog met een hand omlaag, en tegelijkertijd pakte hij met zijn andere hand zijn zwaard.

Het was een duur zwaard, er waren er maar twee van op het eiland. Het was een zwaard met een goudkleurig handvat, en een zwart lemmet met rode lijnen.
''Als ik jou was zou ik oppassen wat je zegt, je weet maar nooit wat voor mensen je onderweg tegen komt'' Zei hij ip sinistere toon tegen de jongen. Hiermee doelde hij natuurlijk op hemzelf, aangezien hij moordenaar voor beroep was.

Andreas had de acties van de jonge voor hem niet verwacht en was niet voorbereid op een afstandswapen, zeker niet een die al klaar was om te doden en die hij niet zou kunnen ontwijken. Kruisbogen, zeker kleine, waren nou niet bepaald nauwkeurig of sterk, maar van deze afstand zou het meer dan genoeg zijn om een groot gat in zijn borstkas te slaan voor hij de jongen zou kunnen ontwijken of neer zou kunnen werken, zelfs maar te ontwapenen. De woorden van de jongen waren echter de waarheid en ergens had hij ook wel een bedreiging aan moeten zien komen vroeger of later. Toen de kruisboog echter gezakt was en er een zwaard getrokken werd wist Andreas dat, als hij wist te voorkomen dat de jongen zijn kruisboog weer zou kunnen gebruiken of mis vuurde, dat hij een goede kans had. Een moment bestudeerde Andreas enkel het zwaard en de woorden van de jongen terwijl hij tot de conclusie kwam dat de jongen een huurling was, een vechter voor geld, wellicht een moordenaar al was het beroep niet bepaald veelvoorkomend met de oorlog die naast die zaken broeide. Andreas woog een moment zijn opties af en besloot toen op zijn eigen acties. Bliksemsnel trok hij zijn eiegen zwaard en sloog het uitgestrekte zwaard van de jongen in een vloeiende beweging aan de kant waarna hij het zwaard tijdens een stap naar voren door liet glijden richting de nek van de jongen waar hij een enkele centimeter naast stopte ondanks dat hij met een klein beetje geluk hier en nu voor altijd de strijd had kunnen beslechten. "Die woorden gelden ook voor jou" zei Andreas terwijl hij het zwaard nog even in positie hield en Ray de kans gaf te beseffen hoe dicht hij bij de dood had gestaan en hem de kans gaf het zwaard te bekijken. Het was een uniek zwaard, gesmeed door Andreas zelf buiten uren toen hij ooit in de smederij had gewerkt. Het was een dubbel blad , maar platter dan de meeste zwaarden ondanks dat was het zwaarder was en steviger door de, voor Seraminse begrippen, revolutionaire technieken die Andreas er in had gebruikt eveneens als dat het een iets andere kleur had dan normaal staal al was dat zo goed als niet zichtbaar tenzij het tegen het licht werd gehouden. Andreas verwijderde zijn zwaard van Ray zijn keel terwijl hij zichzelf van de jongen verwijderde. Hij maakte nu echter niet dezelfde fout als eerst door wel buiten direct bereik van zijn kortere zwaard te blijven, maar zelf dichtbij genoeg te blijven om in te kunnen grijpen voor de kruisboog gebruikt zou kunnen worden. "De naam is Andreas, zou je nu antwoord willen geven op mijn vraag?" vroeg Andreas nu, dit keer een beleefde toon aan houdend ondanks zijn mogelijk ietwat dreigende houding omdat hij zijn zwaard in zijn hand hield

"De naam is Andreas, zou je nu antwoord willen geven op mijn vraag?" Hoorde hij de jongen zeggen. Ray zag dit al lang aankomen, en hij sloeg met zijn arm het zwaard van de jongen aan de kant, Het harde geluid van metaal was duidelijk te horen, aangezien Ray onder zijn losse kleding een dun stalen harnas droeg. ''Nou, omdat je het zo vriendelijk vraagt.'' Zei Ray op sarcastische toon tegen de jongen. ''Ik ben op...Zakenreis'' zei hij rustig, hij moest eigenlijk een hoge officier van de regering vermoorden, maar dat ging de jongen natuurlijk niets aan.

''maar aangezien jij niet bepaald het vriendelijkste persoon op dit eiland bent vertrek ik maar weer'' Zei ray, waarna hij zich omdraaide en van de jongen weg liep.

Een paar meter verderop bleef hij staan. ''Oh, en als je denkt dat je met zo'n zwakke beweging een echt zwaardgevecht kan winnen heb je het mis'' zei hij tegen de jongen, waarna hij verder liep richting de hoofdstad.

De jongen voor hem bleek meer geforderd te zijn in de vechtkunst dan Andreas aanvankelijk had gedacht, ten minste dat veronderstelde hij aan de manier waarop zijn zwaard ietwat simpel aan de kant werd geslagen. Hiermee won hij echter wel informatie met de enkele harde toon die het metaal onder de kleding van de jongen maakte. Ray was overduidelijk meer dan hij leek blijken al toonde hij geen duidelijke vijandelijke neigingen die hij normaal zou zien als hij een doelwit was. Andreas besloot dus maar een gokje te wagen en liet zijn zwaard weer terug glijden in zijn schede. Ondertussen luisterde hij naar het antwoord dat hij nu alsnog op zijn vraag kreeg en knikte enkel bij het vage, doch veelzeggende antwoord. Het mocht dan niet duidelijk zijn wat hij ging doen, maar het was door de toon en de vaagheid van de opmerking wel zeker dat het iets was wat het daglicht niet zou kunnen verdragen. Andreas probeerde zijn gedachtegang op orde te krijgen over wat hij nou over de jongen moest denken toen de jongen zichzelf van hem excuseerde en weg liep met enkele harde woorden.
Eerst wou Andreas het daar maar gewoon bij laten tot hij tot het besef kwam dat Ray precies naar dezelfde richting liep als hijzelf van plan was op te gaan en al zou hij willen, Andreas had met het kleine beetje proviand dat hij nog had niet echt veel keus dan zich aan zijn oude schema te houden en meteen de reis richting de stad voort te zetten en een poging te wagen om de zojuist verloren tijd in te halen.
In zichzelf vloekend liep hij achter de jongen aan en riep achter hem aan "Iedereen is wel eens wantrouwig, dat zou iedereen op Semarin moeten begrijpen." Langzaam sloot Andreas de afstand tussen hemzelf en Ray waarna hij weer normaal kon spreken terwijl de wind ging liggen. Andreas wierp de kap van zijn mantel naar achter, nu eerder een hinder dan iets goeds waarna hij de jongen aan keek en sprak "Maar ik wil dan alsnog mijn excuses aan bieden voor mijn... 'grove' gedrag daarnet. Het leukt me echter prettig om voor de verandering eens gezelschap te hebben op een tocht gezien we toch dezelfde kant op moeten, wie weet kunnen we iets van elkaar leren." Dat laatste voegde Andreas maar voor een verlichting in toon toe dan als een serieuze opmerking, maar het kon vast geen kwaad als hem daadwerkelijk wat gevraagd werd.